Գիրքը` գրասեղանի տա՞կ

Պատմության մեր բաժին անիվը 1991-ից թարս է պտտվում։ Այնինչ Վաղարշապատում և Դվինում, Տիգրանակերտում ու Սիսում, Անիում և մեր մյուս մայր ոստաններում կառուցել են ի փառաբանում երկնային ուժերի և ի վայելում պետության ու ժողովրդի։ Արքունիքը հայոց հանդիսավոր հրավերք էր կազմակերպում և ժամանակի վեհ վարպետին առաջարկում կառուցել այս տաճարն ու այն կամուրջը։ Կառուցողների բնութագրումն իսկ փառաշուք էր` Ճարտարապետ, Ճարտարագետ, Շինող։ Հետո ժամանակի վեհանձն իշխաններից մեկը, հաճախ արքան ինքը թիկունք էին կանգնում Կառույցին, նյութապես խրախուսում Շինողի ու Բանողի յուրաքանչյուր օրն ու քայլը։

***
Մի՞թե անհնար է մայրաքաղաքում արձանները, կոթողներն ու հուշասալերը բարձր արվեստի տրամաբանությամբ կերտել։ Վերջերս ոմն ոսկերիչ-դիզայներ մտահղանում է հայ գրքին ձոներգ հնչեցնել։ Սքանչելի միտք է։ Սակայն ինչու այս ձեռնարկը դուրս մնաց Երևանի քաղաքապետարանի գեղարվեստական խորհրդի քննումից, և ինչու մրցույթ չհայտարարվեց` լավագույն ստեղծագործությունը հայտնաբերելու նպատակով։ Չէ՞ որ կշահեին և՛ քաղաքը, և՛ քաղաքացին։ Քերթվածքը վեհորեն կոչվում է «Ընթերցողը», բայց այս գրքի վրա, պարզվում է, կարելի է և պետք է նստել։ Եվ նստում են, լուսանկարվում և յուրովի հավերժության գրկում հայտնվում։ Բայց գիրքը, թեկուզ խորհրդանշորեն, մեղք է պատկերացնել նստարանի դերում, զի գիրքը գլխի հոմանիշ է, ոչ նստուկի։ Ավա՜ղ։

***
Մի բան է ապշեցնում. անգամ մեկ ջնջոց ու մատիտ ձեռք բերելու նպատակով հանրապետությունում համապետական մրցույթներ են կազմակերպվում, որոնց արդյունքում էլ, որոշվում է հաղթողն ու անցնում է գործի։ Միևնույնը ասֆալտապատման, կոյուղագծերի անցկացման և շատ այլ դեպքերում։ Սակայն մայրաքաղաքի արձանապատման գործը խնամքով շրջանցում է գեղարվեստի խորհրդին։ Այս բնագավառում համապետական մոտեցման կարիքը, պարզվում է, չկա։ Բայց մինչև ե՞րբ։

Վրեժ ԱՌԱՔԵԼՅԱՆ

Հեղինակի նյութեր

• Ազգային կապիտալը պետականության անկյունաքար
• Հովվերգական դավադրություն (բացահայտված է ՔՊ-ի հինգերորդ շարասյունը)
• Ֆուտուրիզմից ռեալիզմ («պետականամետ» քրոնիկոն)
• Ողբերգազավեշտ՝ պետականակերտման նվագակցությամբ
• Մշակութային ճակատը երկրի փրկօղակ
• Ռազմաքաղաքական ուխտագնացություն դեպի Վաղարշապատ
• Եվ կրկին կիսալուսին յաթաղանն արյուն է վիթում
• Երկրի կանաչ դեսպանը
• Որդան կարմիր երկիրի երկունքը․ դար XX (էսսե)
• Կերպարվեստի Արարատ երկրում
• Կերպարվեստի Արարատ երկրում
• «Կերպարվեստի Արարատ երկրում»
• Հայաստանը` Կերպարվեստի Արարատ երկիր (հռչակագիր)
• Անատոլի Ավետյանի Վանաձորը, երկիրն ու աշխարհը
• Ակսել Բակունցի հանճարն ուղենիշ է ինձ համար. Արամ Մաշուրյան
• «Սորոսի արտաքսումը»
• «Մի թողեք ճայերը ծիծաղեն» կամ՝ Մուշեղիչին վայել տոն
• Հռչակագիրը՝ փակուղում
• Կարմիր բերետավոր... դիտահորեր
• «Լաոն կհեծնի՞ կարմիր նժույգ»

Մեկնաբանություններ